Ik zou Ismae niet zijn als ik 2017 afsloot zonder oenige acties. En dus liet ik in de laatste week van het jaar mijn Iphone scherm in drie dagen tijd twee keer stuk vallen, kocht ik kaartjes voor de verkeerde film, ruilde ik deze kaartjes diezelfde dag nog voor de goede film, maar met de verkeerde datum en zag ik pas de dag na die verkeerde datum dat mijn kaartjes verlopen waren.

Maar hee, als dat het is?! Kom op zeg. Natuurlijk baalde ik, maar 2017 was voor mij wel het jaar bij uitstek dat dieper ging dan ‘oenige baalmomenten’. 2017 was een teder en tegelijkertijd wreed jaar. Het was een jaar waarin mijn vader, moeder, broers en ik nog zoveel mogelijk mooie herinneringen maakten, hartverscheurende momenten deelden en dappere besluiten namen.

Het jaar waarin we hoorden dat we afscheid moesten nemen, maar niet wanneer. Het jaar waarin veel tijd aanvoelde als weinig en weinig als veel. Het jaar waarin ik snel wilde, maar uiteindelijk stilstond. Het jaar waarin we zwak waren, maar daardoor sterker dan ooit. Het jaar vol onzekerheden, met als één van de weinige zekerheden hoe hecht we waren en dat altijd zijn geweest. Het jaar waarin we daadwerkelijk afscheid namen, zonder dat te willen. Het jaar dat we bleven geloven, en het eerste jaar van alle nog volgende jaren dat ik zal blijven geloven in ons, jou en mij.

 

‘En ik weet, verleden geeft geen zekerheid

want je kunt niets zeker weten

en alles gaat voorbij,

maar ik geloof, ik geloof, ik geloof

ik geloof, ik geloof

in jou en mij’

Boudewijn de Groot, Avond

 

Net zoals ik geloof dat er altijd lichtpuntjes zullen zijn. Die waren er ook in 2017. Dit jaar was voor mij bijvoorbeeld het jaar waarin de betekenis van vriendschap me in één klap duidelijk werd. De cliché quotes over vriendschap, ze zijn waar. Van: ‘Vriendschap gaat er niet om wie het langst deel uitmaakt van je leven. Het gaat om degene die je leven binnen wandelt, zegt: ‘Ik ben er voor je’, en het bewijst’ tot ‘Een vriend die je tranen begrijpt, is waardevoller dan een vriend die alleen je lach kent.’

En dus zocht ik eind van het jaar deze lichtpuntjes op.  Schouder aan schouder stonden mijn vrienden en ik iets na twaalven op het balkonnetje, een glas champagne in de hand, uitkijkend over de stad en het kleurrijke siervuurwerk. Via het aan diggelend liggende scherm van mijn Iphone wenste ik mijn vader en broers vanuit daar een gezond, gelukkig en liefdevol 2018 toe. Want dat is wat 2018 moet worden: Een gezond, gelukkig en liefdevol jaar.